Hospice Egmond: huis van licht, warmte en zorg

Wanneer het thuis niet meer gaat en als het duidelijk is dat iemand aan de laatste fase van zijn leven toe is, dan biedt een hospice een oplossing. 

Daar wordt rust, respect en liefdevolle zorg en aandacht geboden en daar ervaren vaak zwaarbelaste mantelzorgers dat er een last van hun schouders valt. Zij krijgen zo veel meer ruimte en tijd voor contact met hun geliefde naaste. Het is een periode waarin er niet meer gezocht wordt naar nieuwe medische ingrepen en genezing, maar wel naar pijnbestrijding en een mooie, rustige, periode ter afronding van het leven.

Sinds twee jaar staat in Egmond aan Zee het sfeervolle Hospice Egmond. Het is een klein hospice dat draait op de inzet van tientallen vrijwilligers onder leiding van twee coördinatoren en van een team van zeven professionele verpleegkundigen. De laatsten bieden de zorg ‘aan het bed’ (wassen, aankleden, medicijnen toedienen, verpleegkundige zorg in overleg met huisarts), naast of met vrijwilligers die alle overige taken voor hun rekening nemen. Naast de vier gastenkamers is er een ruime, gezellige woonkamer met keuken en alles in huis ademt rust, respect, licht en warmte.

Vrijwilligers, een verpleegkundige en een coördinator geven je een kijkje in ‘hun’ hospice.

Dolf Fokkinga
vrijwilliger

‘Ik hou van de gewone dingen’

Vrolijk en geruststellend bezig, dat is Dolf Fokkinga, één van een tiental manlijke vrijwilligers in het hospice. Met grote vanzelfsprekendheid pakt hij aan wat zijn hand te doen vindt in het hospice. ‘Een wasje draaien, de stofzuiger zijn werk laten doen, een rondje wc’s schoonmaken, een kopje koffie zetten of even de dingen van de dag met de gasten doornemen: allemaal ‘gewone’ dingen’. Aan het woord is Dolf uit Egmond aan den Hoef.

Hij is elke week wel een keer ’s avonds tussen zeven en elf ‘op dienst’. ‘Een fijne tijd’ zegt hij zelf, ‘het is ’s avonds vaak rustig in huis, je hebt tijd genoeg voor wat huishoudelijke taken, maar er is ook voldoende tijd om een praatje met verschillende gasten te maken. Vaak gewoon over koetjes en kalfjes, maar soms ook wat diepzinniger, en dat is allemaal fijn; je merkt vanzelf waar mensen behoefte aan hebben.’

‘Ik ben het ook heel erg gaan waarderen dat je de tijd, de ruimte en de begeleiding krijgt om te helpen ‘aan bed’, hele fysieke hulp bij het naar bed brengen van mensen of bij het wassen en verschonen van onze gasten. Ook dat is ‘gewoon’ gaan worden en de samenwerking met de verpleegkundigen is plezierig en collegiaal: ze geven ons ruimte en steun. Onze gasten zien en voelen dat, ze voelen zich hier al heel snel op hun gemak. Het hospice bewijst nut en noodzaak dagelijks. 

Zo mooi dat dit klein en huiselijk kan gebeuren in onze eigen woonomgeving.’

Interview & tekst; Marjolein Copier