De straat hielp Liudmyla op weg

HEILOO - Heiloo vangt zo’n 150 mensen op die zijn gevlucht voor oorlog of omdat ze vanwege hun afkomst, geloof, politieke overtuiging of seksuele geaardheid niet veilig waren in hun land van herkomst. Wie zijn zij, en wie zijn bij de opvang betrokken? De Uitkijkpost zoekt het uit in een maandelijkse serie.

Liudmyla Kuznetsova (43), afkomstig uit de Oekraïense stad Vinnytsia, vluchtte voor de bommen en verblijft sinds twee jaar in Heiloo, samen met haar kinderen Rinat (14) en Rehina (4) en sinds kort ook met haar man Sergei. Ze is op zoek naar werk.

Het is een feest van herkenning als je met de goedlachse Liudmyla Kuznetsova over de Holleweg loopt. Bewoners zwaaien vanachter hun raam, roepen een groet of toeteren met hun auto. Ze wijst: “Hans en zijn vrouw hebben mij van het vliegveld gehaald, bij Martine hebben we dat leuke hippiefeest gehad en Wilma geeft mij altijd goede raad; ze is als een moeder voor mij.”

Bij nummer 151 lopen we het erf op van Jos Hoetjes. Het was deze vrachtwagenchauffeur - type oude rocker, maar hij is gek op countrymuziek - die Liudmyla en haar twee kinderen anderhalf jaar lang onderdak bood in een chaletje in zijn tuin. Die ligt er weelderig bij; het chaletje is klein maar paradijselijk gelegen aan een vijver. Liudmyla trommelt op de achterdeur, en daar komt Jos naar buiten gestommeld, shagje in de mondhoek. Ze omhelzen elkaar hartelijk.

Bang voor het kerkhof
Twee jaar geleden was de situatie wel anders. “Ik zie haar nog het pad op komen”, zegt Jos. “Met één koffer, twee plastic tassen en een teddybeer. Twee kinderen in haar kielzog.” “In het begin was ik een beetje bang voor Jos”, zegt Liudmyla. “Met zijn leren jas en zijn grote laarzen. Ik kende hier niemand, ik sprak nog geen woord Nederlands, mijn creditcard deed het niet en met mijn dollars kon ik ook niets beginnen. Het kerkhof dat hier vlakbij ligt boezemde me angst in en van de langsrijdende treinen schrok ik op. Ik huilde elke dag.”
De Hollewegbewoners zorgden er met vereende krachten voor dat Liudmyla zich langzaam thuis begon te voelen. Maar Jos was haar reddende engel. “Ik vroeg hoe lang ik mocht blijven. Hij trok peinzend aan zijn shagje en zei: “Drie weken, drie maanden, een jaar…, zo lang als nodig is.” Het werd anderhalf jaar. Toen kwam Liudmyla’s man over. Hij hielp vrienden in het Oekraïense leger, maar gleed uit met een zware bepakking en beschadigde zijn rug. Eenmaal hersteld kon hij het leger niet langer dienen. Voor vier personen was Jos’ chaletje te klein, nu bewoont het gezin een kamer in het oude gemeentehuis van Heiloo, dat is ingericht als opvangplek voor gevluchte Oekraïners.

Boem boem boem
De man van Liudmyla werkt af en toe in een strandtent, dochter Rehina gaat naar school en zoon Rinat is inmiddels ingestroomd in een gewone Nederlandse klas op het PCC. De stad waar ze vandaan komen, Vinnytsia, ligt niet aan het front maar wordt wel bedreigd door Russische luchtaanvallen. Zo begon ook de vlucht van Liudmyla. “Zoals velen zag ik de Russische inval niet aankomen. Ik ben nota bene zelf half Russisch, zoals veel Oekraïners een gemengde familie en vriendenkring hebben. En toen opeens, in de vroege ochtend van 24 februari: geloei van sirenes en overal bominslagen. Boem boem boem. Vijf nachten hebben we niet geslapen. Toen besloten we te vluchten. Eerst met de bus naar Polen en toen naar Jos in Heiloo, die we kenden omdat mijn schoonzus ooit als toerist bij hem gecouchsurfd had. Via via nodigde hij ons uit.”

Financieel onafhankelijk
Terwijl Liudmyla haar verhaal doet in coffeeshop TwinFin moet er af en toe op het raam getikt worden en weer uitgebreid gezwaaid en gelachen naar een voorbijganger. Ze lijkt inmiddels aardig ingeburgerd. Wil ze nog terug? “Ik houd van mijn land”, zegt Liudmyla, “maar ik moet er niet aan denken dat mijn zoon straks een geweer in zijn handen geduwd krijgt. Dat is misschien niet zo patriottisch om te zeggen, maar zo is het nu eenmaal.” Het gezin wil dus proberen zich hier te vestigen, mits ze financieel onafhankelijk kunnen worden. Daarom zoekt Liudmyla een baan. Ze werkte in Oekraïne als HR-manager van een internationaal IT-bedrijf. Ze spreekt de Nederlandse taal nog niet perfect, maar het gaat elke dag beter. Ze zou wel in een kledingwinkel willen werken, zegt ze, of iets met een tuin doen. “Ik houd van mooie dingen.”
?

Weet u een baan voor Liudmyla Kuznetsova? Ze is te bereiken via lkuznetsova700@gmail.com

Tekst: Mariette Huisjes