Hospice Egmond: huis van licht, warmte en zorg

Als het thuis niet meer gaat en als het duidelijk is dat iemand aan de laatste fase van zijn leven toe is, dan biedt een hospice een oplossing. 

Daar wordt rust, respect en liefdevolle zorg en aandacht geboden en daar ervaren vaak zwaarbelaste mantelzorgers dat er een last van hun schouders valt. Zij krijgen zo veel meer ruimte en tijd voor contact met hun geliefde naaste. Het is een periode waarin er niet meer gezocht wordt naar nieuwe medische ingrepen en genezing, maar wel naar pijnbestrijding en een mooie, rustige, periode ter afronding van het leven.

Sinds twee jaar staat in Egmond aan Zee het sfeervolle Hospice Egmond. Het is een klein hospice dat draait op de inzet van tientallen vrijwilligers onder leiding van twee coördinatoren en van een team van zeven professionele verpleegkundigen. De laatsten bieden de zorg ‘aan het bed’ (wassen, aankleden, medicijnen toedienen, verpleegkundige zorg in overleg met huisarts), naast of met vrijwilligers die alle overige taken voor hun rekening nemen. Naast de vier gastenkamers is er een ruime, gezellige woonkamer met keuken en alles in huis ademt rust, respect, licht en warmte.

Vrijwilligers, een verpleegkundige en een coördinator geven je een kijkje in ‘hun’ hospice.

Els Rosenmöller, coördinator 

‘Het draait om liefde en respect, altijd.’

‘Alles wat we hier in huis doen, draait om liefde en respect’. Het zijn de woorden van Els Rosenmöller die vier dagen in de week overdag in Hospice Egmond te vinden is. Haar collega Nathalie Groot neemt twee dagen in de week voor haar rekening. En dan kunnen ze ook nog terugvallen op drie vrijwilligers die in kunnen vallen voor de coördinatietaken.

De coördinatoren doen de intakegesprekken en -visites, overleggen met betrokken huisartsen en verpleegkundigen, onderhouden de contacten met ziekenhuizen en andere instanties, bewaken het rooster van vrijwilligers, zorgen voor de inkoop en voorraad, en onderhouden de contacten met gasten en hun naasten. Els schrijft ook elke maand een blog over het wel en wee in het hospice. Zo houdt ze de buitenwereld betrokken.

‘Bij alles wat ik doe, realiseer ik me steeds meer dat het er om gaat mensen met liefde en respect bij te staan op de weg die ze moeten gaan. We gaan allemaal diezelfde weg, maar pas op het eind wordt het zo reëel en voorstelbaar. Dan ben je gebaat bij het nemen van je tijd om afscheid te nemen. Dat kan hier in huis goed, want voor al het overige wordt gezorgd. Vrijwel altijd bereiken mensen bij dit definitieve afscheid van het leven een staat van rust en aanvaarding. Dat is mooi om te zien. Wij staan aan de kant, maken een buiging, schenken van onze kant respect en liefde. Altijd.’

interview & tekst; Marjolein Copier