Hospice Egmond: huis van licht, warmte en zorg

Als het thuis niet meer gaat en als het duidelijk is dat iemand aan de laatste fase van zijn leven toe is, dan biedt een hospice een oplossing. Daar wordt rust, respect en liefdevolle zorg en aandacht geboden en daar ervaren vaak zwaarbelaste mantelzorgers dat er een last van hun schouders valt.
Sinds twee jaar staat in Egmond aan Zee het sfeervolle Hospice Egmond. Het is een klein hospice dat draait op de inzet van tientallen vrijwilligers onder leiding van twee coördinatoren en van een team van zeven professionele verpleegkundigen.

Vrijwilligers, een verpleegkundige en een coördinator geven je een kijkje in ‘hun’ hospice. In dit gesprek is Ranisha aan het woord.

‘Geniet van elke dag’ 
Ranisha, verpleegkundige

Verpleegkundige Ranisha Pahladsingh (31) uit is één van de zeven vaste EVEAN- verpleegkundigen in het hospice. Ze draait mee vanaf de start van het team en voelt zich er helemaal thuis. ‘Het is echt een warm en gezellig ‘bijna-thuis-huis’, waar huiselijkheid, veiligheid en samenwerking centraal staan. Maar het is ook de plek van afscheid nemen, want onze bewoners zijn aan het laatste stukje van hun leven bezig. Met elkaar maken we daar een zo mooi mogelijke periode van. Als verpleegkundige sta je in de palliatieve zorg heel dichtbij de mensen, je hebt snel een intieme band. Je moet dus ook weer kunnen loslaten; je moet ertegen kunnen dat het zo gaat.’

‘Het verschil met de meer jachtige praktijk in de thuiszorg is groot. Je maakt daar met je patiënten vaak een langer traject van ziek zijn en operatieve ingrepen door. Hier gaat het om fysieke verzorging, pijnbestrijding, welbevinden. Zelf leer ik elke dag weer iets over comfortabel leven en afscheid nemen, zowel van mijn collega’s, als van gasten en vrijwilligers, die leergierig zijn en graag willen helpen. De sfeer is er een van samenwerking en rust. 

En mijn motto is, zowel voor mezelf als voor anderen: ‘Geniet van elke dag’.
Niemand weet hoeveel ‘later’ er nog komt.’

Interview & tekst; Marjolein Copier
Foto; Jesse Reij