Blog: Mijn persoonlijke ijskwaliteit

Vanuit de krochten van mijn zolder komt een oud paar noren tevoorschijn. “Shit, het is mijn maat”, hoor ik mezelf denken. Het zijn schaatsen waar je nog geen sneetje brood mee door kan snijden. Vol trots laat ik ze zien aan mijn kinderen, vergezeld van een heroïsch verhaal over hoe we vroeger elk jaar ijs hadden en barre koude trotseerden om toertochten te maken. Dat het in mijn geval om het slootje voor mijn ouderlijk huis ging, laten we maar even tussen ons.

Bij het aantrekken breekt zowel de linker- als de rechterveter, waardoor ik de bovenste gaatjes niet meer kan gebruiken. Niet echt de goede voortekenen van een gezellige winterse dag op het ijs. Daarnaast ontbeer ik alle fysieke eigenschappen om te kunnen schaatsen. Ik zie mezelf als een kruising tussen Jorrit Bergsma en Hiroyasu Shimizu. Ik bezit de sprint van Bergsma en de lange adem van Shimizu. En met mijn zwakke enkels heb ik juist die twee bovenste gaatjes nodig. Maar als iedereen het ijs op gaat, waarom ik dan niet.

Ietwat stram en onwennig als de eerste passen van een pasgeboren giraf sta ik uiteindelijk toch met mijn ijzers op de ijsvloer. Het is gelukkig een klein rondje, het zonnetje schijnt en het briesje is licht. Ook de rest van mijn materiaal is niet bevorderlijk voor mijn toch al gebrekkige techniek. De ietwat te strakke spijkerbroek en de ontbrekende zonnebril, waardoor ik de helft van het rondje met dichtgeknepen ogen op de tast mijn weg probeer te vinden. Dit gecombineerd met (te) dunne handschoenen en sokken, zodat de vrieskou direct mijn vingers en tenen weet te bereiken. Ook al mis ik alle schaatskwaliteiten om de blits te maken op het ijs, een betere materiaalkeuze zou wellicht al een heel stuk helpen.

Het gemak waarmee een aantal schaatsers al pootje-overend langs me zoeven is jaloersmakend en reden genoeg voor mij om weer huiswaarts te keren. Het werd me afgelopen weekend maar weer eens extra duidelijk. Sommige mensen zijn niet gemaakt om te schaatsen. De dooi zet weer in, we kunnen weer op de fiets. Dat materiaal laat gelukkig niets te wensen over.

Voor meer blogs van Dirk Kaan www.kaanteksten.nl/