Heilooër Marie-José van Leeuwen “Ellende in kamp Moria met geen pen te beschrijven”

HEILOO - Als Nt2-docent, Nederlands als tweede taal, wilde Marie-José van Leeuwen al heel lang ervaren, voelen en zien waar haar anderstalige cursisten vandaan komen. Dagelijks hoorde zij hun vluchtverhalen, maar zij kon zich er nauwelijks iets bij voorstellen. Daar wilde zij verandering in brengen en dus besloot Marie-José zich aan te sluiten bij een hulporganisatie. Begin juli vertrok zij naar Lesbos, hieronder deelt zij haar verhaal:

Begin juli besloot ik om mij met nog 5 andere voor mij onbekende volwassenen aan te sluiten bij een hulpinstantie, en op 6 juli zaten wij in het vliegtuig naar Lesbos.

Op Lesbos zijn 3 kampen: Pikpa, Kara Tepe en Moria.

Mijn verhaal gaat over kamp Moria. Daar zitten momenteel 17500 vluchtelingen terwijl er maar plaats is voor 3300 mensen. Een plek waar 40% procent kind is. Een plek waar geen kind hoort te zijn. Een kamp dat al sinds 1 maart in een lockdown zit en waar mensen geen kant op kunnen.

Als je met de auto aan komt rijden zie je overal prikkeldraad en bergen vol met plastic 'hutjes'. Deze staan tussen de olijfbomen buiten het basiskamp in de brandende zon. Omdat er nauwelijks sanitair is, zijn er veldjes waar de mensen hun behoefte doen. Ook liggen deze veldjes vol met afval, losse planken en glas. Op diezelfde veldjes verrijzen de week erna weer nieuwe 'tenten' waar kinderen op hun blote voetjes doorheen lopen. De stank is vreselijk. Als het nu al zo schrijnend is, hoe moet dit dan in de winter zijn?

Het kamp zelf, waar 3300 mensen zitten, is in 5 verschillende secties ingedeeld die wij gedurende de week bezoeken. Elke sectie grijpt ons aan maar vooral de plek waar de alleenstaande minderjarige asielzoekers verblijven. Dit zijn de kinderen waar ook in Nederland zoveel over te doen is. Andere landen zien de noodzaak om deze kinderen een toekomst te geven in West-Europa. Ook in Nederland zijn er 126 gemeenten die bereid zijn kinderen op te nemen. De Nederlandse regering houdt dit tegen. Je stelt jezelf gelijk de vraag: wil jij dat jouw kind achter prikkeldraad opgroeit? Hebben deze kinderen iets gedaan? Wij praten met deze kinderen en merken dat zij totaal geen toekomstperspectief zien. Veel kinderen snijden zich uit wanhoop. Een kleutertje tekent messen op zijn arm. Elke dag is een verloren dag en de trauma’s worden steeds groter.

De hele situatie in Moria is uitzichtloos. Mensen staan voor elke maaltijd gemiddeld 3x3 uur in de brandende zon. Voedselbanken zijn er slechts in 3 secties. Het water wordt een aantal uur per dag afgesloten. Het ziekenhuis op het eiland is totaal niet berekend op alle vluchtelingen en het personeel is zwaar overspannen. De asielprocedures duren veel te lang omdat de IND onderbemand is.

Europa kijkt weg...

Vluchtelingen hebben recht op adequate hulp: onderdak, voedsel en gezondheidszorg.

En op Lesbos dan?