Hospice Egmond: huis van licht, warmte en zorg DEEL8

Als het thuis niet meer gaat en als het duidelijk is dat iemand aan de laatste fase van zijn leven toe is, dan biedt een hospice een oplossing. 

Daar wordt rust, respect en liefdevolle zorg en aandacht geboden en daar ervaren vaak zwaarbelaste mantelzorgers dat er een last van hun schouders valt. Zij krijgen zo veel meer ruimte en tijd voor contact met hun geliefde naaste. Het is een periode waarin er niet meer gezocht wordt naar nieuwe medische ingrepen en genezing, maar wel naar pijnbestrijding en een mooie, rustige, periode ter afronding van het leven.

Sinds twee jaar staat in Egmond aan Zee het sfeervolle Hospice Egmond. Het is een klein hospice dat draait op de inzet van tientallen vrijwilligers onder leiding van twee coördinatoren en van een team van zeven professionele verpleegkundigen. De laatsten bieden de zorg ‘aan het bed’ (wassen, aankleden, medicijnen toedienen, verpleegkundige zorg in overleg met huisarts), naast of met vrijwilligers die alle overige taken voor hun rekening nemen. Naast de vier gastenkamers is er een ruime, gezellige woonkamer met keuken en alles in huis ademt rust, respect, licht en warmte.

Vrijwilligers, een verpleegkundige en een coördinator geven een kijkje in ‘hun’ hospice.

Yvonne Kaandorp
vrijwilligster:

‘Ik heb nog wel wat aan liefde te geven. We willen allemaal iets voor een ander betekenen, toch?’ 

Yvonne Kaandorp, moeder van twee meisjes van 9 en 11 jaar, schoonheidsspecialiste in Heiloo, vindt het een vanzelfsprekende zaak. ‘Ik heb die houding en mening van huis uit meegekregen. Je leeft niet alleen voor jezelf; geluk vindt een mens door zingeving, door iets voor anderen te betekenen. Dat doe ik in mijn gezin, in mijn werk en ook in het vrijwilligerswerk in het hospice in Egmond aan Zee.’

Een druk leven!
‘Tja, maar goed te doen. Ik ben in het hospice vier uur per week. Dat is in te plannen. Een paar uur spenderen, moet je zien wat dat oplevert! Volgens mij zou iedereen zoiets wel in zijn schema kunnen inpassen. Ik hoop andere jonge vrouwen en mannen te inspireren dat ook te doen. Het is fijn voor je zelf om iets belangeloos te kunnen doen.’

Jonge mensen?
Er zijn al veel mensen die dit soort werk na hun pensioen oppakken. Prima natuurlijk. Maar waarom wachten tot later?

Toen ik gevraagd werd, realiseerde ik me dat ik nog wel wat liefde en zorg te geven had. Ik gebruik die uren in het hospice voor een belangrijk deel aan het geven van massages. Dat ben ik in de salon natuurlijk al gewend. Een stukje aanraking, mensen in hun kracht stellen, ik voel me daarbij heel erg op mijn plek. Het is ronduit mooi om het te mogen en te kunnen doen.’ 

Interview & tekst; Marjolein Copier