Een beetje extra ruimte
Daar waar andere/normale mensen even een Netflixserie aanzetten of een goed boek pakken, klap ik de laptop open en scrol langs diverse makelaarsites met Franse huizen. Ter ontspanning vergelijk ik de huidige, idioot hoge prijs van ons Nederlandse huis en kijk wat ik er zevenhonderd kilometer zuidelijker voor terug kan kopen. Een klein landhuis met minimaal 1 hectare grond erbij is mijn meest gebruikte zoekopdracht en niet eens onrealistisch. Ben ik dan zo ontevreden in Heiloo? Welnee. Heb ik dan misschien een klein beetje ruimtegebrek? Dat zeer zeker.
Toen wij jaren geleden ons huis kochten, in de goeie tijd zoals men dat nu weemoedig noemt, hadden we drie kinderen en kochten vier slaapkamers. Hele kleine slaapkamertjes, dat wel. Het verrassende vierde kind heeft na twee jaar achter een gordijntje in mijn slaapkamer slapen, een kamertje op de overloop gekregen. Harry Potter zou hem uitlachen om het formaat van deze kamer en wij rekenden snel uit hoelang het zou kunnen duren voor hij een kamer kon doorschuiven. Want als hij acht zou zijn, zouden de oudste twee kinderen 18 en 22 zijn. Voordat het jongste kind tien jaar is zal er zeker wel een kamer vrijkomen in huis, dachten wij. Wat waren we naïef.
Hij is inmiddels acht en de oudste van 22 kan geen kant op. Voor een huurwoning moet je ongeveer 58 jaar staan ingeschreven en koopwoning en betaalbaar zijn twee woorden die niet in eenzelfde zin voorkomen. Gelukkig zijn ze allemaal niet erg lang. Dus met een huis vol kinderen en kleine kamers, nachtdienstdraaiers en vroege vogels, verzamelaars en kastruimtegebrek, scrol ik zo af en toe even langs die grote kamers en weelderige percelen. Ik weet dat ik blij moet zijn dat wij überhaupt een koopwoning hebben en dat ik weinig vierkante meters hoef te stofzuigen en dweilen. Maar soms denk ik wel: hoe mooi zou het zijn als Heiloo een klein appartementencomplexje zou realiseren, om de jongeren van Heiloo een kans te geven hun leven op te bouwen? Al is het maar een enkele kamer.