Ik heb hier vroeger gewerkt
Kent u dat gevoel? Dat je achteraf denkt: had ik nu maar dit gezegd of dat gedaan. Maar het is te laat. Het moment is voorbij.
Dat overkwam mij laatst. De tl-buis in de garage deed raar. Aan, uit, zwak, sterk. Mijn reptielenbrein dacht direct aan een straatgeest (zou ons huis dan toch op een kerkhof gebouwd zijn?); mijn neocortex - lang leve de evolutie - zocht een meer logische oplossing.
Op dus naar onze plaatselijke doe-het-zelver. Altijd leuk, je gaat erheen voor een zakje spijkers en je komt terug met een tapijt, een bouwpakket voor een schuurtje en een setje schroevendraaiers (die waren in de aanbieding, schat).
Richtingloos passeerde ik honderd-en-een aanbiedingen, toen ik uit het niets werd aangesproken door een oude man. ‘Je zit helemaal verkeerd,’ zei hij, vriendelijk knikkend naar de overleden buis in mijn hand. ‘Kom.´
Hij droeg geen uniform of naamplaatje, maar in mijn wanhopige staat had ik zelfs de hulp van een kleuter geaccepteerd. De man nam de tl-buis uit mijn handen en slofte weg. Ik volgde als een schaap en verdraaid, ineens stonden we bij een afdeling vol enge dingen die allemaal met elektriciteit te maken hadden.
Mompelend keek de man naar alle beschikbare modellen. ‘Ja,’ zei hij ineens. ‘Dit is hem.’ Hij pakte een ingepakte buis uit het schap en keek me aan: ‘Ik heb hier vroeger gewerkt.’ Er klonk iets van weemoed door in zijn stem, maar ik vroeg er niet naar.
Blij als een kind op zijn verjaardag reed ik naar huis. Toen begon het halverwege de route te knagen. Waarom had ik mijn reddende engel niet om zijn verhaal gevraagd? Ik heb hier vroeger gewerkt. Die zin was een uitnodiging, een poort naar iets nieuws, een verrijking, en ik zag het niet. Ik zag het échte lichtje niet. Kent u dat gevoel?