Er was eens een burgemeester
Er was eens een burgemeester die van plan was heel lang in Heiloo te blijven.
Mascha ten Bruggencate komt uit Alkmaar. Daar groeide ze op en doorliep ze het Murmellius Gymnasium. Mooie school, ik heb er ooit een lezing mogen geven. Kreeg fijne vragen: niet over huisdieren of mijn schoenmaat, maar over inspiratiebronnen en beweegredenen.
Mascha woont nu anderhalf jaar in Heiloo. Mooiste plek? Misschien het Heilooërbos. De natuur daar trekt elke dag een andere jas aan en dat verveelt nooit. Maar er is meer. Landgoed Willibrordus bijvoorbeeld. Een fijne plek, zowel voor de mensen die er behandeld worden als voor de rest van het dorp. De Verhalenkamer, de Keuken met Karakter, Maatwerk en de Cultuurkoepel, allemaal disciplines die prachtig samenvallen, als een passend mozaïek.
Mascha heeft een rijk verleden. Ze werkte bij banken in Nederland en in Shanghai (fun fact: ze sprak redelijk Chinees, maar is veel vergeten - ze oefent de taal alleen nog een beetje bij snackbar Ypestein). Ook zat ze in Amsterdam voor D66 in de gemeenteraad en was ze stadsdeelvoorzitter van Amsterdam Centrum. In die functie werkte ze nauw samen met de burgemeester. Dat smaakte naar meer, vandaar de sollicitatie. Mateloze ambitie of gezond verstand? Ik neig naar het laatste. Een van haar beste vriendinnen woonde in het dorp en haar ouders in Alkmaar. Vroeger ging ze met oma op de fiets naar winkelcentrum ‘t Loo. Dat vond ze indertijd een heel sjiek winkelcentrum.
Is er nog een wens? Jazeker. Dat er iets meer te beleven is voor de jongeren. Dat snap ik. Laatst zag ik er drie, amper de luiers ontgroeid, blikje Red Bull en sigaretje in de hand, doelloos rondhangen in zo'n nep-Efteling (schommel, wip, glijbaan). Ik werd er spontaan depressief van.
Er was eens een burgemeester die van plan was heel lang in Heiloo te blijven. Geen probleem. Dat gun ik haar. En ons.