Tuinvogelverhaal: Petje op, petje af
Soms wordt er aan mij gevraagd: ‘Is het niet lastig om iedere keer weer een nieuw tuinvogelverhaaltje te verzinnen?’ Maar nee, gek genoeg is dat niet lastig, want ten eerste verzin ik ze niet en ten tweede dient er altijd wel weer iets, of iemand, zich aan.
Eergisteren bijvoorbeeld: ik zit boven achter de computer, en wordt er zachtjes tegen het raam getikt! Verbaasd kijk ik om en zie warempel een goudhaantje op de tak die tegen het slaapkamerraam bungelt! Niet zo’n goudhaantje van het spit natuurlijk, maar een wonderschoon, piepklein vogeltje met een fel oranje ‘petje’ op en een witte wenkbrauw. Het is een vuurgoudhaantje om precies te zijn. Het kleinste vogeltje van Nederland! Zomaar vlak voor mijn raam! Schaars in Noord-Holland, dus waarschijnlijk een ‘doortrekkertje’, oftewel een wintergast(je) op doorreis naar het oosten, Denemarken of Duitsland.
Voorzichtig tast ik naar mijn mobiel terwijl ik de kleine beauty in de gaten houd. Dít is mijn kans om hem op de foto te zetten! Net als ik mijn mobiel te pakken heb, hipt de kleine haan echter alweer weg tussen de takken van de kardinaalsmuts naast het raam en vliegt even later naar beneden om zich in de hulst te verstoppen. Grrrr!
Ik zal me er bij neer moeten leggen, maar… ik ben allang blij dat ik hem heb mogen zien. Vuurgoudhaantjes komen in Nederland vrij weinig voor en dan voornamelijk in het oosten van het land en op de Veluwe. Ze danken hun naam dus aan die feloranje veertjes midden op het koppie. Die veertjes gaan overeind staan als dit kleine druktemakertje zich ergens over opwindt en dan lijkt het net een vlammetje. Een beetje een heethoofd dus en zéér beweeglijk!
Petje af voor wie hem met de camera kan vereeuwigen.