Trakteren
Heiloo is een gemeente met behoorlijk wat basisscholen. De basisschool van mijn kinderen heeft zelfs een andere basisschool als buurman. Hierdoor zien wij dubbel zo vaak een jarige job uit een auto klauteren of uit de bakfiets duiken met een fleurige, smakelijke traktatie in de handen. Onze school is er eentje die niet te dwingend is in de samenstelling van de traktatie. Snoep mag, presentjes mogen en voorverpakte lekkernijen voeren de boventoon wegens de nasleep van de covidregels. Beetje vrijheid, blijheid zeg maar.
Vorige week ving ik op de radio het bericht op dat het trakteren op de werkvloer aan banden zou moeten worden gelegd. Ik ving de zin op: ‘Het is net zo slecht als meeroken.’ Ik kreeg hier beeldvorming van. Ik zag jarige medewerkers de stukken taart en cake met grof geweld door de strotten van de collegae drukken. Neuzen dichtknijpend zodat ze uiteindelijk wel de mond zouden openen om lucht te happen en dan: hoppa een slagroomsoes erin.
Ik ben zelf een goldmember van de ‘geen ruggengraat’ club dus voor mij zou een beperkende maatregel wel een uitkomst zijn. Maar wel een laffe uitkomst. Een bevestiging van de afwezigheid van die ruggengraat. Niet iets om trots op te zijn. Laten we het liever gewoon op eigen kracht doen.
En om weer even terug te komen op de scholen, ook hier kan een klein regeltje in principe geen kwaad. Maar we zijn als ouders allemaal volwassen en kunnen gewoon zelf het goede voorbeeld geven. Bijvoorbeeld een snoepje minder, geen cadeautjes erbij of het kind zelf wat laten bedenken. Het is tenslotte zijn/haar feestje. Of leen anders mijn bijna elfjarige: deze weigert gewoon iets uit te delen. Op een stoel staan en toegezongen worden vindt hij een nachtmerrie. Ik denk dat iedereen denkt dat wij te arm zijn om een traktatie te kopen, maar ook daar zou niemand zich voor moeten schamen.
Niemand zou het hoeven uit te leggen. Vrijheid, blijheid dus.