Inzicht
Ongeveer een jaar geleden vroeg ik mij in een column af wat Mascha ten Bruggencate in ’s hemelsnaam bezielde om haar spannende baan in Amsterdam vaarwel te zeggen en die in te ruilen voor het eervolle ambt van burgemeester in een bezadigd dorp als Heiloo. Terugkijkend moet ik bekennen dat ik het mis had. Waar voortschrijdend inzicht al niet goed voor is. Bezadigde gemeente? Geen sprake van. Ga maar na.
Vorig jaar loeide corona nog door Nederland en Heiloo, met dodelijke slachtoffers tot gevolg. Maart 2022, verkiezingen voor de gemeenteraad, met een maandenlange aanloop, een trage afsprong en uiteindelijk een collegeprogramma als correcte landing. Heiloo het meest affe dorp, zoals ik schreef? Niet dus. Nog steeds ligt de afslag A9 in de lappenmand van de Raad van State, naast de ontwikkeling van de Zandzoom en de herinrichting van de Vennewatersweg. Een storm van solidariteit stak op toen ook Heiloo vluchtelingen uit Oekraïne ging onderbrengen. De puur menselijke daad om tijdelijk 175 asielzoekers op te vangen in de sporthal ontmoet zo te horen tegenstand uit de verkeerde hoek met afgebladderde argumenten. De emoties tijdens een eerdere bijeenkomst daarover liepen zo hoog op dat, zo schreef een krant, ‘… zelfs de burgemeester aangedaan was’. Zelfs, alsof Mascha gewoonlijk een kille tante is.
Stormen hebben de neiging te luwen, maar de gemeente doet er weinig aan het luwen te bevorderen. Ga maar na. Wat bezielt de gemeente in ‘s hemelsnaam om het beeldbepalende stadhuis als gemeentelijk kantoor in te ruilen voor een karakterloos appartementengebouw aan de Stationsstraat. Het ex-bankgebouw staat leeg, want de bankier van vroeger is een digitaal algoritme geworden. Gaat de gemeente ook die kant op?
Laten we hopen dat voortschrijdend inzicht mij straks weer vertelt dat ik het mis heb.
Dick de Scally