Dames met hoge hakken en heren met gestylde haartjes en overhemden. Een zakelijk diner? Een galafeest? Een trouwerij? Nee, een ouderwets thé dansant, of te wel TD. Een vol clubhuis met gezelligheid. Het is één grote modeshow. En dat op een thé dansant?
Dat hoort toch niet? Op een TD sta je in je zwetende hockeyshirt, korte broek/rok en vaak de scheenbeschermers nog aan. Direct na de wedstrijd van het veld zo de dansvloer op. Bier in je hand, kratjes stapelen en stampend in de prut (bier). Na de TD in korte broek nog naar het lokale café of in de trein naar Amsterdam of een andere stad, om daar nog even de kroeg in te gaan om vervolgens de volgende ochtend erachter te komen dat je hockeytas nog ergens staat. Zo ging dat, maar nu klink ik wel heel erg als een oude man.
Als veteranen keken we onze ogen uit. De een was nog mooier aangekleed dan de ander. Teams waren gedoucht en al, klaar voor het feest terwijl wij als veteranen als enige team nog in hockeykleren beneden aan het bier stonden, de traditie hooghoudend, want… echte hockeyers douchen niet (alleen thuis). De wereld verandert en het is blijkbaar een generatieverschil, maar wat blijft is dat het een mooi feestje was.
Echter, blijkbaar is bovenstaande toch niks nieuws, want de generatie voor mij ging ook op chic naar de feestjes op de hockeyclub. Tenminste, mijn moeder vertelde mij hoe het eraan toeging in de jaren 70. Netjes gekleed of gedoucht de dansvloer op, met een echte band. Waar is het dan misgegaan? Vanaf welk moment stapte men op hockeyschoenen de dansvloer op en hoe heeft die generatie daar naar gekeken? Schande!
Er is niks mis mee en het is ook wel leuk om je netjes aan te kleden voor een feestje. Dat hoort eigenlijk ook zo. Dus misschien wordt het tijd om de nette schoenen en het overhemd een volgende keer toch maar in de hockeytas te stoppen.