Elfstedentocht ‘97; Herinneringen aan een loodzware tocht - Folkert Berghuis

HEILOO - De komende weken lees je op onze website herinneringen van Heilooërs aan het fenomeen Elfstedentocht. Dit keer is het woord aan Folkert Berghuis.

Na twee makkelijke Elfstedentochten in ‘85 en ‘86 viel de tocht van ‘97 mij behoorlijk zwaar. 

Tijdens mijn skivakantie in Oostenrijk kreeg ik te horen dat er zaterdag 4 januari weer een Elfstedentocht zou worden gehouden. Hoewel ongetraind wilde ik die tocht sowieso schaatsen en kwam, na een lange treinreis met veel overstappen en zonder te slapen, in Heiloo aan. Na thuis snel mijn schaatsspullen bij elkaar te hebben gezocht en de schaatsen te hebben geslepen, toog ik naar Drachten om bij een van mijn broers, die allen eveneens deelnamen, te overnachten. Je slaapt echter nauwelijks voor zo’n tocht want er speelt van alles door je hoofd, zeker gezien het feit dat ik er eigenlijk niet klaar voor was. ’s Morgens vroeg opgestaan voor een stevig ontbijt en om de start van de wedstrijdrijders te zien. Minstens 15 boterhammen, vele mueslirepen en een liter hete thee verdwenen in mijn rugzak.

Om 8.30 uur stond ik in Leeuwarden klaar om de schaatsen onder te binden. Het vroor die dag, met een harde oostenwind. Tijdens het schaatsen moet je voortdurend blijven eten en drinken om ‘de man met de hamer’ niet tegen te komen, helaas was de thee vóór de stempelpost in Sloten al bevroren! Na die eerste 50 km voelde ik al dat het slopend zou worden. Reeds behoorlijk afgepeigerd zag ik na 80 km in Workum mijn overburen uit Heiloo staan, Anne Marie en Arjen Geerling. Zij hielpen mij de schaatsen uit te trekken en pleisters te plakken op de vele blaren op mijn voeten. Nadat zij mij moed hadden ingesproken vertrok ik, met flinke wind tegen, richting Bolsward. Mijn plan was daar de tocht te beëindigen en met hen mee terug naar huis te rijden. Gaandeweg ging ik meer op de automatische piloot rijden, ondertussen flink aangemoedigd door de enthousiaste toeschouwers en niet te vergeten de Friezen die met pannen lauw water langs de route stonden. Eenmaal in Bolsward besloot ik toch nog even door te rijden… Na om 17.00 uur Franeker te zijn gepasseerd werd het donker en schaatste ik verder richting Bartlehiem. Onderweg trof ik een rijder die geen licht bij zich had. Hij wilde mij wel uit de wind houden als ik voor hem het slechte ijs zou verlichten met een grote zaklantaarn (wat was ik blij die bij mij te hebben!). Dokkum bereiken was mijn ultieme doel, want daarna zouden de laatste kilometers naar Leeuwarden pal voor de wind niet al te moeilijk zijn. Na 13 uur schaatsen bereikte ik om 21.30 uur uitgeput de Bonkevaart in Leeuwarden. 

Verstijfd en dodelijk vermoeid wist ik nog net mijn auto te bereiken en ben terug naar Heiloo gereden, met alle ramen open en de radio hard aan om niet in slaap te vallen. Thuis heb ik mijn schaatsen ‘weggesmeten’ met de gedachte voorlopig niet meer op het ijs te komen; ik was er helemaal klaar mee! Maar drie dagen later bond ik de ijzers alweer onder in mijn geliefde Eilandspolder! 

Ook al schaats ik nog altijd graag, dit is mijn laatste Elfstedentocht geweest. Ik hoop dat onze drie kinderen (ook allen lid) hem ooit eens mogen rijden.

Folkert Berghuis