Matineeconcert Holland Music Sessions in Cultuurkoepel Heiloo geslaagd
Het goedbezochte matineeconcert van The International Holland Music Sessions op zondag 7 augustus in de Cultuurkoepel van Heiloo wordt geopend door de Spaanse pianist Jorge Nava (1990), die reeds ruim zijn sporen op diverse internationale concoursen heeft verdiend.
Hij speelt als eerste Morceaux de fantasie, opus 3 van Rachmaninov, waarbij Eligie nr. 1 zich ontvouwt in intieme, beschaduwde en milde atmosfeer. Ernstige concentratie op het smalle gezicht van de jonge pianist met volle bos ravenzwart haar, lichtelijk gebogen over het klavier, soms even verdroomd opkijkend in de ongewisse ruimte voorbij de klankkast van zijn instrument.
Met vakkundige terughouding wordt de plasticiteit van de muziek benut om spanning op te bouwen waarbij een boeiend muzikaal verhaal ontstaat. Melodie nr. 3 brengt voorzichtige lyriek met een breed gebaar dat oplost in overpeinzing. Een helder, transparant geluid met langzaam golvende dynamiek en sprookjesachtige, fantasierijke toetsen in tedere balans. Er volgt instemmend applaus waarna een korte minzame buiging van de pianist, zeker van zijn prestatie.
Dan volgt een meesterstuk, beelden van een schilderijententoonstelling van Moessorgski.
Het stuk werd in 1874 geschreven als eerbetoon aan een overleden vriend, de beeldend kunstenaar Hartmann, met als inspiratie de posthume tentoonstelling van zijn schilderwerk. De muziek beeldt diverse geschilderde scènes uit waarbij een promenade, wandeling langs de schilderijen van de tentoonstelling, het verbindende element vormt.
Pianist Jorge Nava weet de impressionistische facetten van het complexe muziekwerk meesterlijk neer te zetten: Het herhalende thema bij de promenade, voortsnellende frases, een liefelijke melodie, stormachtige en architectonische klankbouwwerken, lichtvoetigheid in virtuose notenwervelwind, woest avontuur en intimiteit. Alle ingrediënten zijn aanwezig in boeiend contrast. Veel sfeer en variatie die door het aandachtig luisterend publiek worden gewaardeerd.
Na de pauze treedt de Nederlandse pianist Mark Toxopeus (1984) samen met de Thaise violist Jirajet Jesadachet (1993) op. Sonate nr. 2 van Brahms wordt behoedzaam en gedisciplineerd ingezet; bij het laatste deel 'allegretto grazioso' treedt violist Jirajet wat meer naar voren, komt er gloed in het spel en krijgt de sonate een pakkende afronding waarna applaus volgt.
Bij Poème, op.25 van Chausson is de expressieve kracht vanaf het begin aanwezig. Het stuk begint abstract met samengebalde energie waarbij pianist Mark Toxopeus de bedding legt voor de eerste wijdlopende, glanzende vioolstreek van Jirajet die een krachtige, overtuigende vioolsolo laat zien waarna de pianist met extra inspiratie volgt met voortsnellende akkoorden. Hier schittert expressiviteit met vanzelfsprekendheid en beheersing. De jonge musici zijn zeer goed op elkaar ingespeeld.
Jirajet strekt zich, leunt even achterover, toont op het podium een fors postuur, stapt even rustig opzij waarbij hij neigt naar het publiek. Er klinken onwaarschijnlijk ijle en hoge klanken uit de viool, het subtiele intieme geluid is steeds krachtig aanwezig. Er volgt een daverend, langdurig verdiend applaus. Bravo.
Felix Hogeboom
