Column: Stein Ecke vertelt: Dinoplaatjes 

Stein Ecke is schrijver en ondernemer. De helft van zijn tijd verblijft hij met zijn vrouw in Duitsland en de andere helft in Heiloo. In zijn columns beschrijft hij het leven in beide landen.

Dinoplaatjes

Op de dag dat Culinair Heiloo van start gaat, loop ik aan het eind van de dag naar Albert Heijn aan het Roosendaal om ons avondeten te kopen. Mevrouw Stein Ecke wil vandaag liever thuis eten na een dag hard werken. Ik wurm me door een menigte kinderen heen en vraag me af hoe het komt dat de moestuintjes nog steeds zo populair zijn. Als mijn mandje de ingrediënten bevat die nodig zijn voor een voedzame en gezonde maaltijd, meld ik me bij de kassa. 'Vierentwintig Euro en vijfenveertig cent', zegt de jongedame die me helpt. Maar het display van de kassa geeft na de komma het getal vierenveertig aan en ik geef haar het geld tot op de cent nauwkeurig. Dan ben ik weer van de Duitse één-cent munten af, in Duitsland wordt namelijk nog niet afgerond. Ze kijkt even verwondert naar het geld, maar zegt verder niets. In plaats van een moestuintje krijg ik twee Dinoplaatjes in mijn hand gedrukt en met mijn tas vol boodschappen begeef ik me naar de uitgang.  

Daar staan achter een spandoek van de kruidenier een groep kinderen, waarvan ik er een herken als het kind van mijn nichtje. Met zijn stoere bril op zijn neus heeft hij het hoogste woord net als zijn vader op de feestjes van mijn broer. Het kan niet anders, dat moet hem zijn. Hij kent mij echter niet, want zo vaak heeft hij mij, als halve Duitser, niet gezien. Zodra ik buiten ben concentreert de groep zich op mij en schreeuwen ze om het hardst om de twee kaartjes in mijn hand.  

'Wie van jullie heet er Veldt? Vraag ik.  

Verbazing alom, maar het duurt niet lang of hij meldt zich.  

'Ikke.'  

Ik geef hem een van de twee kaartjes en zeg: 'Doe je de groeten aan je vader en moeder?'  

Hij luistert nauwelijks, belangrijker is welk plaatje hij heeft gekregen.  

'Weet je van wie?'  

'Nee.'  

'Zeg maar tegen papa en mama, jullie krijgen de groeten van Ome Stein.' 

'Ome Stein,' herhaalt hij. 

De rest heeft meegeluisterd en vervolgens barst de groep kinderen los en roepen ze allemaal om ome Stein, want ome Stein heeft nog een plaatje in zijn hand. Tja, hoe verdeel je één plaatje onder twintig kinderen zonder er negentien teleur te moeten stellen. Dat is onmogelijk, dus ik moet een keuze maken. Ik kijk de groep rond en ik zie een kleine uitgave van Lionel Messi in een FC Barcelona shirt. Hij is de gelukkige en ik geef hem het laatste Dinoplaatje.  

Als ik met ons avondeten terug naar huis loop, bedenk ik dat als je wat wilt bereiken in het leven je gewoon een beetje geluk moet hebben. Of zijn het hebben van de juiste contacten en een goede kledingkeuze toch belangrijker?