Een huis, de naam en het verhaal: ’t Is zo weer nacht

Elk dorp of elke stad heeft ze. Huizen met een naam. Dan rijzen vragen als ‘wat is het verhaal achter deze naam?’, wie heeft het deze naam gegeven?’. In deze rubriek vertellen we meer over een aantal huizen met een naam in Heiloo en omgeving. 

Dit keer het verhaal van een huis, of eigenlijk een schuur met de naam “’t Is zo weer nacht”. Deze naam staat er op de gevel van de schuur naast het huis op het Zomerdijkje in de polder tussen Egmond aan den Hoef en Heiloo. Een naam die spreekt tot de verbeelding… 

Op een zaterdagmiddag word ik hartelijk ontvangen door Hans en Claudia Groot, die wel even tijd hebben om tekst en uitleg te geven. Om antwoord te krijgen op de vraag wat de betekenis van ’t Is zo weer nacht is, gaan we terug in de tijd. Hans groeide op aan het Zomerdijkje. Hij is geboren en getogen iets verderop in het huis aan het eind van de weg bij de scherpe bocht naar rechts. Net voor het bruggetje waar Heiloo begint. Aan de overkant van het huis waarin hij nu woont, stond een boerderij waar de opa en oma van Hans woonden en er hun boerenbedrijf met koeien runden. De vader van Hans groeide hier op samen met nog 2 broers, de ooms van Hans. Het melkveebedrijf werd uiteindelijk overgenomen door deze ooms die het samen bestierden. Na verloop van tijd besloten de ooms apart van elkaar verder te gaan, en ome Cor nam intrek in het huis aan de overkant.

En deze ome Cor leidt ons naar het antwoord op onze prangende vraag…

Hans vertelt: “Bijna alle dagen van de week kwam Ome Cor tussen de bedrijven door koffie bij ons thuis drinken. Zowel ’s morgens- als ’s middags. Na de koffie was er een vaste uitspraak van Ome Cor: “We gaan weer aan het werk want ’t Is zo weer nacht’!”

Dit doet vermoeden dat Ome Cor een druk bezet man was, die onder tijdsdruk werkte en door moest om het werk af te krijgen. Maar niets is minder waar. Ome Cor was een lieve, leuke, aardige en zeer sociale man bij wie alles kon en mocht en op wie veel mensen gesteld waren, maar werken? Dat liet hij liever aan anderen over. Het bord op de gevel van de schuur is dan ook als grap bedoeld en gemaakt door vrienden. Het verwijst gekscherend en met een vette knipoog naar de uitspraak van Ome Cor. 

Hij was meer hobbyboer, en genoot van het leven en van mensen om zich heen. Ook zag hij overal handel in, en waagde gekke sprongen in het diepe. Waar hij in eerste instantie kleinschalig een aantal pinken en koeien hield, ging hij plotsklaps over op iets geheel anders. Hans wijst mij op de hoge hekken op het land. Die herinneren nog altijd aan de struisvogels die Ome Cor ooit hield. “Struisvogels… zie je het voor je? Er zullen veel mensen zijn die het zich nog goed kunnen herinneren.”

Het houden van deze enorme vogels bleek geen succes, want de handel in struisvogel biefstuk kostte meer dan dat het opleverde en als ze eieren hadden durfde Ome Cor het land niet meer in. Dan werden ze veel te groot en te gevaarlijk!

Maar Ome Cor zou Ome Cor niet zijn als hij bij de pakken neer zou gaan zitten, en ging hij moeiteloos over op iets geheel anders. De struisvogels maakten plaats voor mini paardjes. Het had geen zin hem te wijzen op alle nadelen of om hem te waarschuwen, want hij was enorm eigenwijs aldus Hans. Doodleuk liet hij zijn vrienden een vijver graven voor een koppel eenden, die gelijk de volgende dag gevlogen waren. 

In de schuur staat een bord met de tekst: “Ze laten mij maar werken”. Ook een gevleugelde uitspraak van Ome Cor. Iedereen wist dat het eerder andersom was, en ook dit bord is dan ook als grap bedoeld en door vrienden gemaakt.

Mooie anekdotes en fantastische herinneringen te over aan deze markante man. Gekke, rare en malle dingen daar genoot hij van. Hij heeft echt plezier gekocht, gewoon omdat het kon. Er kwam een boot, een waterscooter, er werd gejaagd en gevist en hij maakte iedereen deelgenoot. Hilarische verhalen! Mede dankzij deze geweldige oom heeft Hans een hele leuke jeugd gehad.

Op zijn 80^ste werd hij ernstig ziek en moest hij eigenlijk naar een verzorgingshuis. Maar hij weigerde. Hij wilde terug naar zijn zo geliefde huis waar hij in 2020 na een heel mooi leven op 87-jarige leeftijd overleed. Op deze prachtige plek waar hij zo gelukkig was…

Het huis was praktisch onbewoonbaar, maar Hans en Claudia hebben met veel zorg en liefdevolle herinneringen aan ome Cor een mooi nieuw huis gebouwd. Het door Ome Cor gemaakte vogelhuisje staat prominent in de voortuin, en ook andere dierbare spulletjes zijn bewaard gebleven en hebben een mooie plek gekregen. De gezelligheid, koffie- en borreluurtjes zijn nog altijd traditie. Vorig jaar werd er een heuse kerstmarkt georganiseerd voor vrienden en familie, met Glühwein en Duitse braadworst.

En het bord met daarop ’t Is zo weer nacht?...Dat mag nooit meer weg!