Ineke Hartland-Pronk, vrijwilliger Hospice Egmond
Ineke Hartland-Pronk, vrijwilliger Hospice Egmond Foto: Jesse Reij

Hospice Egmond: huis van licht, warmte en zorg DEEL4

Achtergrond

 Als het thuis niet meer gaat en als het duidelijk is dat iemand aan de laatste fase van zijn leven toe is, dan biedt een hospice een oplossing. 

Daar wordt rust, respect en liefdevolle zorg en aandacht geboden en daar ervaren vaak zwaarbelaste mantelzorgers dat er een last van hun schouders valt. Zij krijgen zo veel meer ruimte en tijd voor contact met hun geliefde naaste. Het is een periode waarin er niet meer gezocht wordt naar nieuwe medische ingrepen en genezing, maar wel naar pijnbestrijding en een mooie, rustige, periode ter afronding van het leven.

Sinds twee jaar staat in Egmond aan Zee het sfeervolle Hospice Egmond. Het is een klein hospice dat draait op de inzet van tientallen vrijwilligers onder leiding van twee coördinatoren en van een team van zeven professionele verpleegkundigen. De laatsten bieden de zorg ‘aan het bed’ (wassen, aankleden, medicijnen toedienen, verpleegkundige zorg in overleg met huisarts), naast of met vrijwilligers die alle overige taken voor hun rekening nemen. Naast de vier gastenkamers is er een ruime, gezellige woonkamer met keuken en alles in huis ademt rust, respect, licht en warmte.

Vrijwilligers, een verpleegkundige en een coördinator geven je een kijkje in ‘hun’ hospice.

Ineke Hartland-Pronk
vrijwilliger

‘Laat mij maar lekker soppen’

Alle vrijwilligers die in Hospice Egmond aan de slag gaan, krijgen eerst een tweedaagse algemene basistraining over de essentie van het werken in een hospice. ‘Er zijn voor een ander’ zo vat men de kern van het ondersteunende werk van vrijwilligers samen. En dan volgen er mooie theorieën en afwisselende spelvormen. Maar een belangrijk deel van het dagelijkse werk omvat ook de gewone dagelijkse huishoudelijke taken. En waar de een graag filosofeert over de mate waarin je de kans en gelegenheid om met de gasten in huis over ‘Het Leven’ of ‘Het Sterven’ te praten, wil de ander juist veel praktischer aan de slag gaan.

Zo iemand is Ineke Hartland-Pronk. ‘Laat mij maar soppen en boenen’ riep ze vanaf de eerste kennismakingsbijeenkomst luid. ‘Prima, die moeten wij ook hebben’ zeiden de coördinatoren. Zo is er inmiddels een echte ‘sopploeg’ gevormd, van vrijwilligers die er bijvoorbeeld voor zorgen dat er na een sterfgeval, een hele kamer van boven tot onder en van links tot rechts onder handen wordt genomen, zodat een volgende gast in een spiksplinter ‘nieuwe’ kamer kan worden ontvangen.

Inmiddels is Ineke van alle markten thuis. Ze draait haar hand niet meer om voor een vroege of late dienst in haar eentje. 

‘Er is altijd een verpleegkundige in huis en er is altijd een coördinator te bereiken’. Laatste zei iemand: ‘Jij bent een echte routinier’, zo zag ik dat zelf eigenlijk niet. ‘Maar inderdaad: je krijgt mij niet gek. ’s Morgens maak je voor iemand een boterhammetje of een bordje Brinta. ’s Avonds schenk je een kopje thee of een borreltje in. We zorgen voor rust en regelmaat. We worden gewaardeerd, het is fijn om je nuttig te maken.’

Interview & tekst; Marjolein Copier
Foto; Jesse Reij

Bedrijf Belicht

Sport

Regio

Digitale krant