Hans Bus komt op 50 km van de finish even bij in een verwarmde tent met snert en Berenburg. "Dat heeft me gered."
Hans Bus komt op 50 km van de finish even bij in een verwarmde tent met snert en Berenburg. "Dat heeft me gered." Foto: Aad Koot

Aad Koot, in 1997 Elfstedentocht geschaatst

DeTochtderTochten

HEILOO - De komende weken lees je op onze website herinneringen van Heilooërs aan het fenomeen Elfstedentocht. Dit keer is het woord aan Aad Koot die in 1997 de Elfstedentocht heeft geschaatst.

Ook Aad Koot uit Limmen (destijds 43 jaar oud) schaatste de Tocht der Tochten in 1997. “Ik heb hier echt bijzondere mooie herinneringen aan. Ik heb een paar dagen na de tocht mijn hele verhaal uitgetypt. Hiervan volgt nu een korte samenvatting – al is het lastig om het zo beknopt te vertellen. Ik kan er uren over praten!” aldus de enthousiaste Aad. “Bij de nieuwjaarsreceptie van mijn moeder en familie drong het tot me door dat de tocht weleens gehouden zou kunnen worden. Naarmate ik met de familieleden praatte, begon de zogenaamde koorts op te lopen en op het eind van die dag zat het Elfstedenvirus echt in me. Ook wilde ik graag deze tocht rijden voor mijn broer, die een paar jaar eerder helaas overleed. Hij was zo’n goede schaatser, hij had deze tocht ook zeker uitgereden. 

Ik had met kerst veel geoefend en de eerder geschaatste tocht van 80 kilometer gaf me het nodige zelfvertrouwen. Ik reed elke week een uurtje op de baan, maar natuurijs is natuurlijk heel anders. Het was daarom best spannend, soms kreeg ik zelfs kippenvel van de gedachte dat ik zou rijden. Op televisie hadden ze het over 5 à 8 graden vorst met een harde oostenwind, wat een gevoelswaarde gaf van bijna -20 graden…  

Om 09.40 uur mocht ik starten. Ik weet het nog goed. Na dat lange end lopen bond ik mijn schaatsen onder. Toen ik eenmaal op het ijs stond, ervaarde ik een bevrijdend gevoel. Wat was dit gaaf! Rugtas om, even omkijken of er niets lag en daar ging ik - samen met mijn medeschaatser Hans Bus. Met de harde wind in de rug was ik al gauw in mijn ritme. Het was een ontzettend fijn gevoel om mee te doen. In Sneek schreeuwde een groep toeschouwers: “Volhouden hè!” Zo schaatste ik met volle moed verder. Soms reden we wel 40 km/u! Er hing overal een hele fijne sfeer. Onder verschillende bruggetjes stonden mensen te zingen en te springen. Ik genoot er echt van. Toen ik na Stavoren de dijk om ging, sloeg er een scherpe, koude en gemene wind in mijn gezicht. Ineens was de situatie anders. Naarmate de wind toenam, werd het steeds moeilijker!” vertelt Aad. “Zeker in de zogenaamde ‘hel van het noorden’ is Kees na diverse valpartijen een aantal keren in mijn gedachten geweest, wat mij weer kracht gaf om niet op te geven en op tijd Dokkum te halen. Daar was het feest. Dat was echt genieten - met een kop snert op schoot in een bootje langs de kant - en kijken naar de menigte die bleef zingen en dansen in de kou. Inmiddels waren de ogen van Hans bevroren. Precies om 23.00 uur passeerden we de finish met onze armen in de lucht. Je kreeg enorm euforisch gevoel dat de tocht volbracht was. Met dank aan de helpers Dre, John, Jan en Steef die mij geweldig geholpen hebben. Ik zal deze dag echt nooit meer vergeten!”

Een foto met stempelkaart van mij vlak voor de start. - Aad Koot

Bedrijf Belicht

Sport

Regio

Digitale krant