Column Maartje: Kamperen

Hoe het bij andere mensen zit weet ik niet, maar voor mijn gevoel was Kerstmis vorige week en komt deze zomervakantie maanden te vroeg. Opeens stond ik vrijdag op het schoolplein met een plastic tas vol volle schoolschriften en zat het jaar erop. Zomaar voorbij gegierd.

Bij ons betekent het dat de tent weer uit het vet getrokken kan worden. Wij gaan graag kamperen. Althans, dat denk ik altijd. Na een jaar ben ik meestal weer in staat om het concept kamperen met kinderen te romantiseren en zijn de negatieve herinneringen naar de achtergrond verdwenen - daar maak je tenslotte nooit foto's van.

Omdat het dit jaar wat abrupt kwam, moet ik mij er nog even toe zetten. Even de zin vinden. Bij het op vakantie gaan is het niet the day after die mij zorgen baart maar vooral die ene dag ervoor. De dag van het inpakken. Natuurlijk zorg je in de weken daarvoor dat je de meest noodzakelijke spullen op orde hebt (ik niet, maar anderen denk ik wel). Paspoorten, luchtbedden, gaspitjes - al deze zaken lokaliseer je in gedachten ergens in de berging of je koopt het alvast.

Maar dan. Die ene dag. De dag ervoor. De kinderen slaan elkaar de hersens in, breken de tent af en doen van alles behalve zoet spelen. Ondertussen draait de wasmachine driedubbele diensten, ren je af en aan naar de supermarkt in je allerslechtste outfit (want die hoeft niet mee) en lijkt er wel een kernramp te hebben plaatsgevonden in je huis.

Uiteindelijk komt het ieder jaar goed. Op de dag zelf zitten we allemaal vol goede zin in de auto. Gelukkig mag ik maandag nog gewoon naar mijn werk en volgende week ook. Nog even stilte voor de storm. Nog even opladen voor het grote genieten begint.