'Foto's die vervagen' raakt toeschouwers diep

HEILOO - Vrijdagavond 3 mei werd in het bijzijn van familieleden van de familie Bonnewit het toneelstuk 'Foto's die vervagen' van de Heiloose schrijfster Martine Faber opgevoerd. Tijdens de opvoering kon men een speld horen vallen in de zaal bij de Historische Vereniging Heiloo. Na de opvoering sprak een emotionele Jaap de Graaf van de Historische Vereniging Heiloo het publiek toe. Neef Ed Bonnewit sprak zijn dank uit aan Martine voor dit prachtige toneelstuk en aan de twee actrices Anneke Bakker-Keijsper (moeder) en Marianne Rutgers (onderduikmoeder).

Het toneelstuk gaat over het Amsterdamse gezin Bonnewit. De vader was zeer actief in de Joodse gemeenschap, ook tijdens de oorlog. Omdat hij een bekende Jood was, werd het te gevaarlijk en moest het gezin onderduiken. De kinderen gingen naar een adres in Amsterdam, dit vanwege de veiligheid. De ouders doken onder in Bloemendaal, daarna hebben ze nog ondergedoken gezeten op vier plaatsen in Heiloo. Uiteindelijk zijn de ouders terecht gekomen aan de Spoorlaan, waar ze tot het eind van de oorlog ondergedoken zijn geweest. Daarna heeft het echtpaar tot hun overlijden aan de Ewislaan gewoond. De kinderen Nico (6 jaar) en Lodewijk (3 jaar) zijn echter verraden en hebben de oorlog niet overleefd. Zij zijn in 1943 omgebracht in Sobibor. Aan de Spoorlaan zijn voor de familie Bonnewit Stolpersteine geplaatst. Martine Faber heeft in het stuk 'Foto's die vervagen' geprobeerd zich te verplaatsen in de ouders Bonnewit. Hoe kunnen deze mensen na het verliezen van hun twee kinderen verder leven? Het stuk is overigens fictie want Martine heeft de familie Bonnewit nooit gekend. Zij heeft in het stuk ook andere namen gebruikt. Eva Bonnewit heet in het stuk Esther Waterman en de kinderen heten niet Nico en Lodewijk maar Nathan en Bennie.

'Foto's die vervagen' speelt 25 jaar na de oorlog. Het laat de ontmoeting tussen mevrouw Waterman en de onderduikmoeder zien, die de kinderen voordat ze werden verraden liefdevol verzorgd heeft. Mevrouw Waterman wil graag een beeld hoe haar kinderen hun laatste levensfase doorgebracht hebben op het onderduikadres. De onderduikmoeder vraagt zich af of de moeder haar niet haat omdat ze de kinderen niet heeft kunnen beschermen tegen de Duitsers. Een heftig maar mooi stuk wat bij menige toeschouwer de tranen naar boven liet komen.

Tekst: Yvonne van Stiphout