In liefdevolle herinnering: Arno Molenaar

20 januari 1982, een piepklein bericht in de Uitkijkpost onder het tabje "politieberichten", maar wat een impact had deze gebeurtenis op de familie Molenaar en daarbij ook op alle inwoners van Heiloo.

Marjon Molenaar (45 jaar) woont tegenwoordig met haar partner in Nieuw-Vennep. Zij is opgegroeid in Heiloo met haar vader, moeder en broertje Arno. Arno was een guitig kereltje, kuiltjes in zijn wangen, weinig haar en heel ondeugend. Waar Marjon iets stiller overkwam, was Arno juist de clown. Hij had vriendjes bij de vleet en zelfs een vriendinnetje, genaamd Juliëtte.

Het gezin woonde aan de Ewisweg. Vader werkte bij de GGZ, eerst in Heiloo, later in Schoorl. Moeder werkte bij Pinkeltje, een kleuterschool naast de Hofdijkschool. Later was ze thuis voor haar twee kinderen, die beide op de Hofdijk zaten. In 1982 zat Marjon in groep 7 en Arno in groep 4. Ieder jaar gingen ze met de vouwwagen op vakantie. Alles ging zijn gangetje. Marjon vertelt dat ze een fantastische jeugd heeft gehad in dit warme gezin.

Januari 1982, het was heel koud, het vroor zelfs. De sloten waren bevroren, ook de sloot tegenover de Ewisweg. De kinderen hadden dikke pret. Arno werd opgehaald door zijn vriendje om naar school te gaan en de jongens besloten de bevroren sloot over te steken. IJspret alom. Marjon was inmiddels al op school en draalde nog wat over het plein. Ze hoorde sirenes van hulpdiensten. Dat was best bijzonder in die tijd, zo vaak kwam dat niet voor. De 11-jarige Marjon sloeg er geen acht op, ze was pret aan het maken in de sneeuw. Wat ze niet wist was, dat op dat moment de 8-jarige Arno en zijn 7-jarige vriendje geschept waren door een automobilist. Recht tegenover het ouderlijk huis. De automobilist was doorgereden en heeft de jongens aan hun lot overgelaten.

In Vrieswijk werd de automobilist later aangetroffen. Hij was zenuwachtig zijn bevroren autoruit aan het krabben. Het bleek dat hij 's morgens zijn voorruit niet goed ijsvrij had gemaakt en hij dacht na de klap dat hij twee eenden had aangereden. Hij zag blijkbaar niks door zijn aangevroren ruiten. Marjon kan er nog boos over worden, zeker als zij iemand ziet autorijden met bevroren ruiten.

Marjon werd de klas uitgehaald door haar tante. Ze bleef de rest van de week bij tante logeren. De ouders van Marjon kwamen in een hel terecht. Arno lag nog een week in het ziekenhuis in Amsterdam voor hij overleed. Marjon mocht daar als kind niet komen, dat was nog niet in die tijd. Ze herinnert zich wel dat Arno lag opgebaard op de Holleweg. Iedereen wilde afscheid van hem nemen.

De ouders van Marjon probeerden het leven zo normaal mogelijk weer op te pakken. Ze gingen gewoon weer met de vouwwagen op vakantie dat jaar. Marjon heeft als 11-jarige wel gemerkt dat haar vader op een zeker moment op het punt stond om terug naar huis te gaan. Een mooi gebaar ondanks de verschrikkelijke situatie is dat de ouders besloten zijn organen weg te geven toen duidelijk werd dat Arno het onmogelijk zou halen. Hoewel het heel verdrietig was, was het weggeven van zijn organen voor die tijd een vooruitstrevende en bijzondere keuze. Marjon is dan ook heel trots op deze beslissing van haar ouders.

Na 35 jaar denkt ze nog vaak terug aan haar broertje. Ze vraagt zich vooral af hoe het hem vergaan zou zijn. Zou hij een gezin hebben? Wat zouden zijn hobby's zijn? Zijn werk? Helaas zullen hierop geen antwoorden komen. Arno is veel te jong heengegaan.

Tekst: Margreeth Anema